آیا آمریکا رژیم اسرائیل را به حمله تشویق می‌کند؟

انعقاد قرارداد تسلیحاتی اخیر میان آمریکا و رژیم اسرائیل، سبب ایجاد گمانه زنی هایی درباره انگیزه های چنین قراردادی شد. برخی معتقدند این یک قرارداد معمول تجاری است که به منظور ارتقای اقتصادی آمریکا طراحی شده؛ در حالی که برخی دیگر خصومت با ایران را در آن دخیل می دانند. این گروه معتقدند با توجه به پیچیدگی تسلیحات موضوع قرارداد، ممکن است آمریکا سعی داشته باشد رژیم اسرائیل را به حمله یکجانبه تشویق کند.

به گزارش «تابناک»، روزنامه مصری «الاهرام» با انتشار تحلیلی درباره قرارداد تسلیحاتی اخیر میان آمریکا و رژیم اسرائیل اشاره ی کند از جمله موارد مبادلاتی طرفین، هواپیماهای سوخت گیری مجدد KC- 132 است که برای انجام مأموریت در مسافت های طولانی، همچون حمله به ایران، مورد استفاده قرار می گیرد. موارد دیگری همچون هواپیماهای عمودپرواز V-22  نیز که در این قرارداد قید شده، در همین راستا مورد ارزیابی قرار می گیرد.

از سوی دیگر، اخیراً چاک هیگل، وزیر دفاع آمریکا اعلام کرده واشنگتن معتقد است رژیم اسرائیل می تواند در موضوعات مربوط به امنیت خود، رأساً اقدام به تصمیم گیری نماید. برخی تحلیلگران این اظهارنظر را به عنوان تأییدی بر حمله این رژیم به ایران ارزیابی کردند. امری که واشنگتن در دوره نخست ریاست جمهوری اوباما به شدت با آن مخالف بود.

اظهارات هیگل و همچنین کیفیت تسلیحات قید شده در قرارداد، سبب شکل گیری این گمانه شد که رژیم اسرائیل در حال آماده شدن برای حمله است و برخی نیز می گویند آمریکا موافقت خود را با این موضوع اعلام کرده است. این گروه، اظهارات بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر و آویگدور لیبرمن، وزیر خارجه سابق رژیم اسرائیل را نیز به عنوان شاهدی بر مدعای خود مطرح می کنند.

اما به اعتقاد الاهرام، شواهد ماجرا، از روند دیگری حکایت دارد:

یکی از این شواهد آن است که بر اساس گزارش روزنامه «معاریو»، تحویل سلاح های مذکور به رژیم اسرائیل، پیش از سال 2015 انجام نخواهد گرفت. علاوه بر این، به نظر می رسد اظهارات هیگل درست مورد توجه قرار نگرفته است. وی با وجود اشاره به حق رژیم اسرائیل برای اخذ تصمیم در موارد امنیتی، آشکارا بیان کرد که ایالات متحده و رژیم اسرائیل دیدگاه مشترکی نسبت به فوریت تهدید ندارند.

هیگل اظهار داشت وی در مورد خطرات دستیابی احتمالی ایران به سلاح هسته ای، با اسرائیلی ها موافق است؛ اما افزود در موضوعات مربوط به زمان موردنیاز ایران برای ساخت چنین سلاحی با مقامات اسرائیلی هم عقیده نیست.

علاوه بر این، ایالات متحده تمایلی به آغاز جنگی جدید در خاورمیانه ندارد. آمریکایی ها که از دو جنگ افغانستان و عراق چیزی جز دردسر نصیبشان نشده، اکنون تمرکز خود را بر دیگر موضوعات، از جمله تغییر نقشه منطقه به نفع خود قرار داده اند.

از دید آمریکایی ها، مهندسی مجدد خاورمیانه، به وظیفه ای برای آن ها تبدیل شده است. این امر شامل هم راستا شدن با برخی قدرت ها علیه دیگران، ارتقای برخی قدرت ها بدون ایجاد دشمنی در دیگران و به طور کلی، حفظ آمادگی در برابر تحولات غیرمترقبه – به ویژه تحولات مرتبط با دوره پس از انقلاب های عربی – است.

به موازات اینکه آمریکا درباره آینده خاورمیانه تأمل می کند، بایستی مجموعه تحولات پیش رو را مدنظر قرار داده و راه های جدیدی برای حفاظت از منافع خود در منطقه بیابد. این کشور همچنین باید یک چشم خود را بر شرق دور متمرکز نگه دارد؛ یعنی جایی که ممکن است در نهایت اتحادی میان چین، روسیه، هند و دیگر اعضای سازمان همکاری شانگهای به وجود بیاید.

ایالات متحده می داند که یک ایران قدرتمند و دارای نقش در منطقه، به نفع این کشور نیست. واشنگتن همچنین نگران آینده ثبات در مصر و دیگر کشورهایی است که دستخوش انقلاب شده و یا در آن ها احتمال وقوع انقلاب وجود دارد.

در این میان، به ویژه تحولات سوریه بسیار هشدارآمیز است. میزان تسلیحات این کشور، بسیار بیشتر از آن چیزی است که لیبی در اختیار داشت و در صورتی که این سلاح ها در سطح منطقه پراکنده شود، پیامدهای آن بسیار ناگوار خواهد بود. این امر به ویژه بدان سبب است که چنین تسلیحاتی ممکن است به دست گروه های متخاصم با رژیم اسرائیل بیفتد و یا در خدمت ضربه زدن به کشورهایی که به طور سنتی با واشنگتن متحد هستند، به کار بیاید.

تمامی این موارد، آمریکایی را مایل می سازد که به گفت و گو با ایران درباره برنامه هسته ایش ادامه دهند. به همین دلیل است که با وجود عدم موفقیت دور اخیر مذاکرات در آلماتی، واشنگتن با برگزاری دهمین دور گفت و گوهای ایران و گروه 1+5 موافقت کرده است.

به این ترتیب، ممکن است حق با روزنامه «هاآرتص» باشد که استدلال می کرد توافق تسلیحاتی با آمریکا، با هدف آرام کردن رژیم اسرائیل و منصرف کردن این رژیم از ورود به جنگ انجام گرفته است. آنچه واشنگتن در حال حاضر نیاز دارد، ترسیم منطقه به نحوی است که برایش مطلوب باشد. چنین منطقه ای، ممکن است شامل اتحادی میان ترکیه و رژیم اسرائیل باشد تا بقیه را سر جای خود نگه دارد. اما در شرایط کنونی، جنگ ایران و رژیم اسرائیل، آن گونه که برخی می پندارند، فوری و محتمل نیست.