لطفا انقلابیون پاسخ دهند

دیپلماسی ایرانی: دنیای عرب در حالی برای انفجارهای سیاسی ای که بهار عربی سراسر کشورهای عربی را فرا گرفته، جشن و پایکوبی گرفته است که از پاسخ دادن به سوال های بسیار طفره می رود. آنها قیافه خندان به خود می گیرند اما در دل احساس ترس می کنند و روشن است که اعتماد خود را از دست داده اند و اگر هم در میدان ها به رقص و پایکوبی می پردازند در دل از استرس و اضطراب آرامش ندارند. سوال های بسیاری درباره پیروزی انقلاب های عربی مطرح است. آیا معمر قذافی تنها مشکل در لیبی بود؟ چرا انقلاب لیبی تا کنون موفق نشده است؟ چرا از برخی از لیبیایی ها می شنویم که از ناآرامی های طولانی مدت در لیبی می ترسند و احتمال بازگشت استبداد را می دهند و می گویند که ممکن است تمامیت ارضی لیبی زیر سوال برود؟ آیا این درست است که ملت لیبی با انفجاری که در کشورشان حاصل شد و نظام معمر قذافی را سرنگون کرد، شوکه شدند و قبل از آن که خود را آماده مواجهه با خلائی که پس از رفتن او حاصل شد، كند، ناگهان دیدند که استبداد سرنگون شده چرا که قذافی بر همه چیز کشور و تمام بند بند آن چنگ انداخته بود؟

آیا صحیح است که علی عبدالله صالح تنها مشکل بزرگ یمن بود؟ اگر چنین بود، پس چرا تا حالا انقلاب یمن موفق نشده است و حکومت همچنان در اختیار آن کسانی است که از کاخ او بیرون می آیند؟ آیا درست است که یمن خود را آماده یک دموکراسی حقیقی و شفاف کرده بود و علی عبدالله صالح تنها مانع ایجاد چنین نظامی بود؟ درباره وحدت یمن و مطالبات جنوبی ها و خواسته حوثی ها و "امارت اسلامی" که القاعده مدعی آن است چه می توان گفت؟

آیا این درست است که تونس واقعا آماده دموکراسی حقیقی بود و آن چه به تاخیرش می انداخت، استیلای مردی بود که از کاخش بیرون نمی آمد و تلاش می کرد که دوران حکومتش را به هر قیمتی شده، تمدید کند؟ اگر این درست است، پس چرا تونس اکنون در یک وضعیت از هم گسیخته به سر می برد، به رغم این که انتخابات در آن برگزار شده است؟ آیا واقعا می توان گفت که شهرها و خیابان هایش اکنون بیش از هر زمانی گردشگر و سرمایه گذار جذب می کند و نرخ بیکاری در آن رو به کاهش است؟ آیا واقعا صندوق های رای تعیین کننده پیروز انتخابات هستند و می گویند کدام حزب یا جریان سیاسی اداره امور کشور را بر عهده می گیرد؟

آیا این درست است که حسنی مبارک تنها مشکل بزرگ بود؟ اگر چنین است پس چرا هنوز بسیاری معتقدند که کشتی مصر پس از مبارک هنوز به آب انداخته نشده است و چرا هنوز بر آسمان قاهره مهی از شک و تردید و سوالات فراوان و نگرانی هاي گوناگون سایه انداخته است؟ آیا نتایج انتخابات کفایت نمی کند تا نشان دهد که چه کسی مصر را رهبری کند؟ و آیا پیروزی در انتخابات نشانه کافی برای تغییر دولت و جامعه نیست؟ برای چه کسانی که در انقلاب شرکت کردند زود دست به کار شدند و صدای خود را علیه دوران جدید بالا بردند و کار را به آن جا رساندند که دولت را متهم به تلاش برای کنترل بر دستگاه قضایی كشور کردند و گفتند که این ابتدای تعطیل کردن روند تبادل قدرت است؟ و چرا تدوين قانون اساسی که همه انتظارش را می کشند تا کنون پایان نیافته است و هنوز می گویند که بر اساس اصول شهروندی و تساوی تهیه نشده و جایگاه زنان و قبطی ها در آن مشخص نشده است؟

آیا این درست است که بقای بشار اسد در حکومت سوریه تنها و بزرگترین مشکل است؟ یعنی اگر وی از قدرت کنار رود سوریه واقعا وارد دروان آزادی و دموکراسی خود می شود و نمونه ای از زندگی مسالمت آمیز همه جریان ها در کنار یکدیگر خواهد شد؟ آیا واقعا نیروهای مخالف دولت می توانند به برنامه ای که در آن حقوق همه سوری ها، فارغ از وابستگی های دینی و مذهبی و نژادی شان رعایت شده است، برسند؟

نمی توان از وضعیتی که در کشورهای عربی ای که متاثر از بهار عربی شده اند و وضعیت جدید بر آنها حکم فرما شده است، دفاع کرد. به هیچ وجه چیزی برای دفاع در آنها وجود ندارد. اما معتقدم که باید به طور جدی از نیروهایی که باعث سرنگونی روسای جمهور یا مستبدهای حاکم بر کشورشان شدند پرسید که واقعا چه برنامه‌ اي برای بعد از آنها دارند و واقعا چه اندیشه ای از دولت، دموکراسی و توسعه در عصر حاضر در ذهن متصور هستند. سرنگون کردن روسای جمهور به تنهایی کافی نیست در حالی که نیروهای سرنگون کننده بخواهند همچنان بر اساس افکار و عقاید و اندیشه های قدیم که مدت صلاحیتشان به پایان رسیده است بر کشورهایشان حکومت کنند. همه چیز حاکی از آن است که مراحل انتقالی در این یا آن کشور بسیار سنگین، پرابهام و پردرد خواهد بود.

نويسنده: جهاد الخازن/ منبع: روزنامه الحیات