دموکراسی سلاح ترکیه در جنگ با تروریسم

از روز 16 دسامبر گذشته که 50 جنگنده اف 16نیروی هوائی ارتش ترکیه با حمله به منطقه کوهستانی قندیل در شمال عراق و بمباران مواضع حزب کارگران کردستان " پ ک ک " را آغاز کردند کمتر از سه هفته می گذرد.

 

در این مدت، به روایت بولتن های نظامی ارتش آن کشور، ده ها هدف در داخل مرزهای عراق مورد حمله قرار گرفته و ده ها غار و پایگاه تجمع پ ک ک نابود شده و صدها نفر از افراد آن کشته شده اند.

 

با آن که این آمار و ارقام از سوی هیچ منبع مستقل خبری تأئید نمی شود، مطبوعات و رادیو و تلویزیون های ترکیه چندان نگران صحت و سقم آنها نیستند و با شوق و شعف بی مانند آن بولتن ها را با تصاویر هیجان انگیز پرواز جنگنده ها در آسمان شمال عراق بازتاب می دهند و خوانندگان و مخاطبان خود را شاد می کنند.  

 

این عملیات برای نخستین بار در فضائی مملو از حمایت و پشتیبانی یکپارچه و شگفت انگیز داخلی و جهانی صورت می گیرد که ترکان در 25 سال گذشته تنها در عالم آرزو و خواب و خیال می توانستند امکان تحقق آن را تصور کنند.

 

افکار عمومی آن کشور، که در قالب احزاب سیاسی در مجلس ملی و مطبوعات و سایر رسانه های عمومی تبلور می یابد - جز 19 نماینده حزب جامعۀ دموکراتیک در مجلس که منتقدین آن را " چهره ملایم پ ک ک می نامند "- یک صدا و قاطعانه از این عملیات حمایت می کنند و بی هیچ قید و شرط پشتیبان دولت و ارتش در حل نهائی معضل پ ک ک هستند.

 

در بعد جهانی، به خلاف سال های گذشته که اتحادیه اروپا هر برخورد نظامی ترکیه علیه شورشیان پ ک ک را سرفه مرد بیمار اروپا می نامید و مایل نبود این کشور با این قبیل ماجراجوئی ها بیش از آن دچار ضعف و بی ثباتی شود، این بار ضمن تأئید حقانیت این کشور در دفاع از امنیت شهروندان خود و مبارزه با تروریسم از ابراز همه نوع حمایت و پشتیبانی از عملیات نظامی علیه شورشیان کرد خودداری نمی کند.

 

کشورهای همسایه، از ایران گرفته تا شمال آفریقا و حتی دولت عراق، یک صدا به حمایت از دولت آقای اردوغان در مورد سرکوبی پ ک ک برخواسته اند و حتی مسعود بارزانی هم، هر چند با اما و اگرهائی، نتوانسته با ورود ارتش ترکیه به داخل مرزهای قلمرو منطقه خود مختار کردستان عراق مخالفت کند.

 

دیپلمات های آمریکائی، در گذشته نه چندان دور ترکیه را به کشور مکزیک تشبیه می کردند، که در کنار و درهمسایگی دیوار به دیوار یک دنیای ثروتمند و پر تنعم در فقر و فساد عمیق دست و پا می زد و این کشور را از بسیاری جهات شبیه ترکیه می دیدند که در حاشیه جنوبی اروپای مرفه قرار گرفته بود.

 

اصلاحات پی در پی اقتصادی دولت های ترکیه در دهه های 1980 و 1990همگی بی حاصل از آب درآمده بودند و تورم سالیانه آن کشور هیچگاه از 130درصد پائین تر نیامده بود و تولیدات صنعتی آن همه ساله رشد منفی 7 یا 8 درصدی را نشان می داد.

 

روستائیان مناطق جنوب شرقی به شهرها کوچ می کردند و اسکان و اشتغال آن سیل عظیم پناهندگان در شهر ها هر روز مشکل تازه ای بر مشکلات مزمن و حل نشده دولت ها می افزود.

 

پس حالا چه اتفاقی افتاده است که جهان غرب، به ویژه ایالات متحد، نه فقط عملیات نظامی ترکیه را در سرکوب پ ک ک در داخل مرزهای یک دولت دوست یعنی" دولت خود مختار کردستان عراق" تأئید می کنند که با همکاری اطلاعاتی خود با ارتش ترکیه عملاً در آن مشارکت می کنند؟

 

ناظران تحولات ترکیه این اتفاق آرای جهانی و تغییر جهت همگانی و 180 درجه ای را بدون تردید حاصل انتخابات سال 2002 می دانند که در شرائط کاملاً آزاد و دموکراتیک برگزار شد و حزب عدالت و توسعه را بر سر کار آورد و انتخابات سال 2007 که بار دیگر این حزب را، حتی با آرای بیشتری، بر سر کار ابقا کرد.

 

حزب عدالت و توسعه که هر دو بار از اکثریت قاطع در مجلس برخوردار بوده است، در مدت 5 سال توانست با اتخاذ سیاست های منطقی و متوازن منشأ دگرگونی های عظیمی در همه قلمروهای اقتصادی و اجتماعی آن کشور گردد و ثبات و آرامش و رفاه نسبی را که کشور ترکیه آن همه به آن نیاز داشت به آن بازگرداند.

 

به باورهمین ناظران، تفاوت سفر نوامبر گذشته اردوغان به واشنگتن و دیدارش با بوش، با سفرهای نخست وزیران پیشین، در آن بود که به خلاف سال های گذشته این بار نخست وزیر ترکیه با دستی پر از یک اقتصاد شکوفا، صادرات صنعتی یکصد و پنج میلیارد دلاری، تورم سالیانه یک رقمی و برقراری بسیاری از آزادی های فردی و اجتماعی و فرهنگی و قومی، که به ویژه کردها خواهان آن ها بودند به این سفر رفته بود و طبعاً دستاورد آن هم همین اجماع جهانی است که نصیب ترکیه شده و اکنون به اعتبار آن و سلاح دموکراسی نه فقط با جدائی طلبان کرد که با نابرابری های اجتماعی جامعه ترکیه می جنگد.