بسیاری آرزوی داشتن نفوذ منطقه‌ای ایران را دارند

روزنامه دانمارکی برلینگسکه نوشته که اشتباهات آمریکا و اتحاد ایران-چین-روسیه به ایجاد ائتلافی جدید و قدرتمند در خاورمیانه و کاهش روز افزون تسلط آمریکا بر این منطقه راهبردی منجر شده است.

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری فارس، روزنامه «برلینگسکه» از معروف ترین روزنامه های دانمارک روز یکشنبه در یادداشتی به بررسی وضعیت خاورمیانه در سال های اخیر پرداخته است.

این یادداشت هرچند رویکردی ضدایرانی دارد، اما به افزایش نفوذ منطقه ای ایران، روسیه و چین کاهش توان بازیگری واشنگتن در منطقه اذعان کرده است.

قدیمی ترین روزنامه دانمارک نوشته است که اکنون محور ایران-روسیه-چین به قدرتی غیرقابل چشم پوشی در منطقه تبدیل شده که می تواند آمریکا را به چالش بکشد.

در ادامه متن کامل این یادداشت آمده است:

6 سال بی ثباتی در این منطقه، رویای حکومت دموکراتیک را به محاق برده است. تنها کسانی که در این میان بر امواج متلاطم سوار شده اند، سه بازیگری هستند که سخت ترین رقیب قدرت های غربی به حساب می آیند؛ چین، روسیه و ایران. این محور ضددموکراتیک در خلأ حاصل از شکست استراتژی های غرب، در حال ورود به خاورمیانه هستند.

روسیه توانست طرف 2 سال، روند و نتیجه جنگ سوریه را تغییر دهد و منافع راهبردی خود را در این کشور تأمین کند. نفوذ غربی ها در سوریه حالا تحت فشار قدرت و نفوذ روسیه قرار گرفته و مسکو این شانس را برای خود می بیند که این مدل پیروزی را در دیگر مناطق خاورمیانه تکرار کند. آنطور که نیوزویک گزارش داده، روسیه در حال تقویت حضور خود در یمن، لیبی و مصر است. دیری نمی پاید که روسیه به منطقه ای که سال ها تحت تسلط آمریکا بوده، بازمی گردد.

این داستان در مورد ایران هم صادق است.

این کشور شیعی از یک کشور منزوی، بخشی از محور شرارت و هدفی احتمالی برای حمله آمریکا و اسرائیل به قدرتی بدل شده که با بیشترین سرعت، نفوذ خود را در منطقه بسط می دهد.

عقب نشینی آمریکا از عراق، فضا را برای بسط نفوذ ایران در این کشور باز کرد. نیروهای ایرانی همچون بمب های روسی به تغییر روند جنگ به نفع بشار اسد کمک کردند و به لطف همین تلاش ها است که حالا ایران رویای ایجاد مسیری از خاک خود تا سواحل مدیترانه و بلندی های جولان را از طریق خاک عراق و سوریه در سر می پروراند. از طریق همین مسیر است که ایران می تواند نیروهای خود و شبه نظامی های عراق تحت حمایتش را که حالا تجربه نبردی 6 ساله را در کوله بار خود دارند، بسیج کند. ایران توانست طرف مدتی کوتاه، در بخش هایی از خاورمیانه حضور جدی و قوی داشته باشد که دیگر کشورها بارها برای نفوذ به آن مناطق، تلاشی بی ثمر کرده بودند.

و نهایتاً چین که در اقدامی تاریخی، گام در خاورمیانه گذاشته است. اولین و مهم ترین دلیل این اقدام چین، تکاپوی نفت و دیگر منابع خاورمیانه است. در حالی که غربی ها ایران را تحریم کرده بودند، چینی ها رابطه خود را با ایران حفظ کردند و حالا که بازار ایران در سایه توافق هسته ای به روی سرمایه گذاران غربی باز شده، چینی ها جایگاه بسیار مناسبی برای خود در این کشور یافته اند.

مجله «فارین افرز» اخیراً در مقاله ای نوشته بود: «اگر پکن نهایتاً به انتخاب یک شریک اصلی برای خود مجبور شود، احتمالاً ایران را انتخاب خواهد کرد. تهران فرصت های استراتژیک چشمگیری برای چینی ها دارد. ایران دیدگاهی عمیق تر از امنیت منطقه به چین می دهد. علاوه بر این، نظام ایران نیز مانند رئیس جمهور چین، آرزوی تغییر نظم بین الملل و کاهش تسلط آمریکا را در سر دارد.»

چین در حال ساخت اولین پایگاه نظامی خود در خارج از مرزهای این کشور در جیبوتی است؛ مکانی راهبردی در جنوب نوار ساحلی یمن و در گلوگاه ورود به دریای سرخ.

محور چین-روسیه-ایران با توجه به منفعلانه شدن سیاست خاورمیانه ای آمریکایی ها در 8 سال گذشته، اهمیت چشمگیری یافته است. اخیراً نیویورک تایمز هم نوشته بود «ایران پس از آنکه آمریکا درها را باز گذاشت، بر عراق مسلط شد.»

یکی دیگر از علت های محتمل بودن ظهور این سه قدرت جدید در خاورمیانه، شکست بهار عربی در به قدرت رساندن مردم سالارها است. شش سال پس از شروع بهار عربی بر خلاف آنچه انتظار می رفت، بیشتر رژیم های عربی خاورمیانه به همان اندازه مستبد هستند که پیش از این بودند و بنظر می رسد که افراط گرایان اسلامگرا، در حال سر بر آوردن از شن های این منطقه هستند.

نجاه الطاعی از سیاسیون زن عراقی در تحلیل شرایط منطقه به نیویورک تایمز گفته: «ایران از آمریکا زرنگ تر است.»

این تعریف برای روسیه و چین هم صادق است.

آن ها به هرحال در بحبوحه تغییر رویه آمریکا، خود را به عنوان قدرت های پیش روی منطقه مطرح کرده اند. البته این بدان معنا نیست که این سه کشور بر کل منطقه مسلط شده اند چون به هرحال آمریکا هنوز هم بیشترین تعداد پایگاه نظامی را در منطقه دارد ولی باز هم با شرایط موجود، این سه کشور مرتباً قدرت آمریکا را به چالش خواهند کشید.

مرکز مطالعات راهبردی و بین المللی دانشگاه جورج تاون در این خصوص نوشته: «شاید روسیه نتواند در قیاس با آمریکا، برنده میدان باشد ولی می توانند برهم زننده بازی باشد زیرا برای جلوگیری از تحقق نقشه های دیگران، اعمال نیروی زیادی لازم نیست.»

با مقایسه پولی که آمریکا از سال 2003 تاکنون برای دموکراتیزه کردن عراق و فتح قلوب مردم این کشور دور ریخته و سرمایه ای که روسیه، چین و ایران به صورت دسته جمعی برای کسب نفوذ در این کشور هزینه کرده اند، می بینیم که آمریکا دستاورد چندانی نداشته است.

با مقایسه خاورمیانه امروز با روزهای پس از فروپاشی شوروی، می توان تفاوت قابل ملاحظه موجود را دید. آن روزها روسیه مجبور شد پایگاه دریایی خود را در سوریه تخلیه کند؛ چین تقریباً هیچ نفوذی در منطقه نداشت و ایران هم هنوز با تبعات جنگی 8 ساله دست به گریبان بود.

وقایع 6 سال اخیر همه چیز را تغییر داد. قدرت های ضددموکراسی به منطقه بازگشته اند؛ این بازگشت فقط برای مقابله با دموکراسی تحت هدایت آمریکایی ها نیست بلکه برای ضدیت با دموکراسی مردم درگیر در بهار عربی هم هست.