هزینه‌های نمایش بازداشت ملوانان آمریکایی

نویسنده: صادق ملکی، کارشناس و تحلیلگر ارشد سیاسی

دیپلماسی ایرانی: در یادداشت ها و مقالاتم، پاسخگویی همواره مختص به گزافه گویی های طرف های خارجی بوده و پرداختن و پاسخ به نقد خود را، دور از شان تحمل پذیری می دانستم، اما بیم آن دارم سکوت علامت رضا، ترس و دل دادن به دنیا باشد.

در جامعه ای که تاختن به هاشمی، یار امام و منصوب رهبری، عین صواب است، اتهام تعلق نوشته های صادق ملکی به یک جریان خاص دور از انتظار نیست.

خبرگزاری فارس با اشاره به اینجانب به عنوان شخصی که نمی شناسد و با تغییر عنوان یادداشتم از «اشک سرباز امریکایی و رسم عیاری» به «اشک سرباز امریکایی و رسم امریکایی»، ضمن انتساب اینجانب به یک جریان خاص، آن را نقد کرده است. شایان توجه است شخصی که فارس از او نام برده و او را منسوب به جریان خاص نموده، همان صادق ملکی است که خبرگزاری فارس بارها یادداشت و مصاحبه با وی داشته است. جریان تمامیت خواه، تنها و تنها خود را محور و مصداق باور به ارزش های انقلاب دانسته و زاویه با خود را، زاویه با انقلاب تعریف می نمایند. این نگاه نه برآیند نگاه وحدت گرایانه امام و رهبریست و نه منطبق با روح تعامل و مدارای ایرانیست.

برخی از دوستان خبرگزاری فارس را دورادور می شناسم که نسل دوم و سوم انقلابند. یعنی در هنگامه های انقلاب و جنگ یا نبودند و یا شیرخوار بوده اند. شاید بخشی از حرمت شکنی به صحابه ها و بزرگان انقلاب حاصل این کم تجربه گی آنان باشد.

اعتقاد داشته و دارم نه ایران و نه انقلاب اسلامی، ملک و میراث شخصی و گروهی هیچ کس نبوده و نخواهد بود. ایران و انقلاب آن بزرگ تر از دایره تنگ نظرانه اصولگرایی و یا اصلاح طلبی است. همه ایرانیان زیر نام ایران و انقلاب معنا و تعریف می یابند.

پاسخ کلی من به نقد خبرگزاری فارس، بازخوانی و تعمق دوباره نسبت به یادداشت اشک سرباز امریکائی و رسم عیاریست. با این حال اشاره می نمایم حوزه اصلی، تخصصی و نوشتاریم سیاست خارجی است که کم و بیش مورد توجه محافل داخلی و خارجی می باشد. اگرچه سیاست خارجی ادامه سیاست داخلی و تابعی از ملاحظات درونی نظام های سیاسی است اما فارغ از علایق و دلایل کاری، اعتقاد داشته و دارم این حوزه فراجناحی و ملی بوده و می توان روی تعاریف آن، توافق و تفاهم ملی کرد. با این وجود فاصله ما با توسعه سیاسی سبب شده در این مسیر نیز با دشواری های جدی مواجه باشیم. موانع ایجاد شده در مسیر برجام با وجود دستورالعمل راهبردی رهبری با کلید واژه نرمش قهرمانه و نقشه راه مبتنی بر عزت، حکمت و مصلحت، تبلور عینی میراث داری خودزنی تاریخی ما در صحنه سیاست خارجی است.

در یادداشت مورد نقد خبرگزاری، اینجانب بطور خلاصه با یادآوری کارنامه سیاه آمریکا در قبال ایران و منطقه اظهار داشتم باور به آمریکا، ساده لوحی است اما پرهیز از جنگی که نتایج آن شکست است، نیز تبلور عقلانیت است. نمایش سربازان امریکایی در راهپیمایی ۲۲ بهمن را مغایر با عیاری، جوانمردی، حقوق بین الملل، مروت اسلامی و بلوغ سیاسی دانسته و اضافه کردم دشمنی امریکا با ایران، هزینه استقلال عمل ناشی از عزت، حکمت و مصلحت است و نمایش مذکور با این سه اصل سنخیت نداشته و نباید محاسبات داخلی در شرایط بحرانی منطقه، عامل تحریک دشمن گردد.

اما تعلقم به جریان خاص درست است. جریانی که من به آن تعلق دارم، غم نان و نام ندارد. نان دین نمی خورد، اما درد دین دارد. جریان خاصی که من به آن تعلق دارم تا ابد درد ناشی از پذیرش جام زهر را با خود خواهد داشت. جریان خاص من، دغدغه ایران و مردمی را دارد که شایسته زندگی و مدیریت بهترند. جریان خاصی که من به آن تعلق دارم نه اصولگرایی و نه اصلاح طلبی است، جریان معقول و معتدلی است که چترش بروی همه باز است.

ما بازماندگان نسلی هستیم که شرمنده دوستان در خاک خفته خویشم. در غربت باور ها، همچنان ایستاده ایم. تنمان خسته از زخم دشمن نیست، اما زخمهٔ دوست، در این روزهای خودزنی، روحمان را چنان جریحه دار کرده است که در حسرت از جا ماندن، پیش از هر زمان دیگری، می سوزیم.