ترامپ قصد خروج از سوریه را ندارد

دیپلماسی ایرانی: تصمیم گیری پیش رو در خصوص حضور نیروهای ایالات متحده در سوریه خروجی قابل توجه کشمکش ها میان رئیس جمهور و منصوبان اش است که سیاست خارجی دونالد ترامپ را شکل خواهد بود. هرچند با توجه به رویکرد دمدمی مزاج ترامپ و اینکه اجازه می دهد دیگران بر تصمیمات اش اثر بگذارند، سیاست سوریه الزاما بازتابنده الگویی که قابل بسط به موارد دیگر باشد نیست.

محتوای مسلط بر اغلب تحلیل هایی که درباره دولت ترامپ نوشته می شود این است که پس از یک سال و اندی حضور او در دفتر، او دست کم در بازگشت کامل با عادات و شیوه های عوام فریبانه اش در زمان انتخابات احساس آسودگی می کند. بر اساس این تفسیر او دیگر از بابت زیر دستان خود احساس خطر نمی کند – افرادی همچون وزیر امور خارجه، رکس تیلرسون که باید برود و یا اچ . آر مک مستر مشاور امنیت ملی – که با دادن مشاوره هایی که او را به سمت و سویی دیگر می برد وی را دل آرزده کردند.

ترامپ در جریان مبارزات انتخاباتی می گفت که می خواهد از جنگ در خاورمیانه خارج شود و در روزهای اخیر گفت که "وقت آن رسیده که سربازان آمریکایی (از سوریه) به کشور بازگردند." اما هیچ نشانه ای از تفکری استراتژیک وجود ندارد که تاکید داشته باشد این موضع گیری چیزی بیش از موضع گیری هایی باشد که ترامپ در زمان انتخابات برای تشویق از سوی حضار بیان می کرد. هیچ تعهدی عمیق تر از آن که ترامپ مدعی شده بود با جنگ عراق مخالف بوده وجود ندارد. ادعایی که یک دروغ بود.

از این گذشته خارج کردن زود هنگام نیروها از سوریه بر خلاف سیاست های "تشویق از سوی حضار" ترامپ در انتخابات است. در جریان کمپین انتخاباتی ترامپ مکررا به باراک اوباما و هیلاری کلینتون به خاطر آنچه خروج زودهنگام نیروها از عراق می خواند حمله کرد. موضع گیری ترامپ در خصوص سوریه همان قدر سطحی بود که موضع گیری های اش در امور دیگر، و در تضاد با حرف هایی است که خودش قبلا در موضوع مشابه گفته بود. اما حرف زدن به خاطر تشویق شدن که بخشی از دلایل پیروزی او در انتخابات 2016 بود به نظر در ذهن ترامپ موضعی مرتبط است و احتمالا او نمی خواهد اتهامات مبنی بر اینکه او خیلی زود از سوریه خارج شده است را به جان بخرد.

او که وسواس آن دارد که کارهایی بکند – هر کاری – که متفاوت با کارهای اوباما باشد، همین حالا در مسیری قرار گرفته که از سیاست های الله بختکی اوباما در سوریه جنگ طلبانه تر است.

به ویژه این موضوع را می توان در موشک های کروزی دید که سال گذشته به دستور او در پاسخ به ادعای استفاده سوریه از سلاح شیمیایی  به سوی سوریه شلیک شد، حمله ای که به نظر از کارهایی که دولت قبل برای حل و فصل سلاح های شیمیایی سوریه انجام داد موثرتر نبود.

جنگ طلبان – که تفکر مسلط در مسائل مربوط به امنیت ملی در واشنگتن را تشکیل می دهند، علیه هر گونه گرایش ترامپ برای خارج کردن سربازان آمریکایی از سوریه مقاومت خواهند کرد. فشار قلدرها بازتابنده پیش فرض همیشگی آنها است که حل و فصل هر خشونتی در هر جای دنیا به آمریکا و به ویژه استفاده از نیروی نظامی بستگی دارد. و حالا ترامپ در کنارش جان بولتون را دارد، کسی که هرگز جنگ را به چشم ندیده است. حضور بولتون در کاخ سفید و گرایش ترامپ به همراه شدن با آخرین کسی که با او حرف می زند به این معنا است که او بیشترین نفوذ را در رهبری ایالات متحده دارد و قوای ایالات متحده در سوریه خواهند ماند.

از این رو محتمل ترین خروجی رقابت اخیر برای جهت دهی به انگیزه های ترامپ مانند همیشه خواهد بود. احتمالا گزارش هایی منتشر خواهد شد مبنی بر اینکه ترامپ به مشاوران اش می گوید می خواهد طی "چند ماه آتی" یا هر زمانی که نتایج مثبتی داشته باشد از سوریه خارج شود، اما این برآمده از نوعی استراتژی که مبتنی بر دلایل معتبر باشد نیست، استراتژی که در آن چارچوب زمانی به نتایج خود نائل شود. انکار پیامدهای پیروزی رژیم اسد در جنگ داخلی سوریه ادامه خواهد یافت. دولت کنونی همچون قدیم هیچ تلاشی برای کسب اجازه کنگره برای مداخله در جنگی خارجی به دلایلی که فرای شکست گروه های تروریستی است نخواهد کرد. هیچ مشارکت نیرومندی از سوی دولت ترامپ برای انجام دیپلماسی چند جانبه صورت نخواهد گرفت، دیپلماسی که سوریه برای آنکه بیش از پیش به دیگر منازعات بین المللی بدل نشود نیاز دارد. حالا در مسیری جنگ طلبانه در سوریه قرار گرفته که رونوشتی از حمله به عراق است.

منبع : نشنال اینترست / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33