شکوفایی دموکراسی

نویسنده: دیوید بروکس

دیپلماسی ایرانی: در سال 1989، دیوار برلین فروریخت و کمونیسم هم به تبع آن سقوط کرد. لیبرال دموکراسی به نظر سرود پیروزی سر داده بود. دموکراسی در اروپای مرکزی جوانه زده بود. آپارتاید در آفریقای جنوبی سقوط کرد. پیمان اسلو به نظر روند خود را طی می کرد تا صلح را برای خاورمیانه به ارمغان بیاورد.

پس از آن همه چیز خراب شد. قبیله گرایی و استبداد حالا پیشروی می کنند درحالی که دموکراسی رو به کاهش است. آنچه از این هم بدتر است تخریب دموکراسی به ویژه در کشور خود ماست. کنگره به سختی کارایی دارد. ما رئیس جمهوری داریم که حقایق را نادیده می گیرد و اساس باورهای ما را نقض کرده است. در دانشگاه های بروکلین و یو سی ال ای براساس تحقیقات 50درصد دانشجویان معتقدند که سخنرانی های «توهین آمیز» باید متوقف شده و 20درصد باور دارند که باید با این چیزها به شدت برخورد شود. به طور خلاصه، ما چارچوبی  خاص و اخلاقی برای برگزاری بحث هایمان داریم و به نوعی این چارچوب را از دست داده ایم. ما ارزش های لیبرال دموکرت خود را برای مدت های طولانی حفظ کرده بودیم اما فراموش کردیم که چگونه از آنها دفاع کنیم. ما به دموکرات هایی تبدیل شدیم که بر اساس عادت رفتار می کردیم و دیگر با ایمانی محکم به دفاع از سیستم خود بپرداختیم.

بنابراین باید از این فرصت استفاده کرد تا از قوانین دموکراسی لیبرال دفاع کرد و توضیح داد بر چه اساس این سیستم فوق العاده است. من می خواهم با توماس مان آغاز کنم. «پیروزی آینده دموکراسی» اثر مان که بزرگ ترین رمان نویس این حوزه است. فردی که از دست نازی ها فرار کرد و به آمریکا آمد. در سال 1938 او یک سری سخنرانی علیه فاشیسم، کمونیسم و سانسورهای آمریکایی ارائه کرد. او بحث می کند که دموکراسی با یک حقیقت بزرگ آغاز می شود: «حرمت بی نهایت به فردیت مردان و زنان. انسان تصویری از خداست. برخلاف سایر حیوانات انسان مسئولیت اخلاقی دارد. بله انسان کارهایی حیوان صفتانه انجام می دهد (مان به تازگی از چنگال نازی ها فرار کرده بود)  اما انسان ها تنها مخلوقانی هستند که عدالت را درک کرده و به دنبال عدالت، آزادی و حقیقت هستند.» او همچنین می نویسد: «طبیعت انسان سقوط از فضل است اما تنها سقوط نیست بلکه رویکردی مثبت است که می تواند انسان را به عنوان موجودی صاحب وجدان به جایی وراتر از بی گناهی برساند.»

دموکراسی از نگاه مان تنها سیستمی است که بر اساس احترام به کرامت بی نهایت هر مرد و زن، تلاش اخلافی هر انسان برای دستیابی به آزادی، عدالت و حقیقت بنا شده است. خطای بزرگی است که به دموکراسی به عنوان سیستمی سیاسی یا یک رویه و یا اصلی برای حکومت اکثریت نگاه کرده و اینطور آن را آموزش دهیم. دموکراسی «اختیار معنوی و اخلاقی است» نه فقط یک سری قوانین. دموکراسی راهی برای زندگی است. دموکراسی هر فردی را قادر می سازد که به بهترین ظرفیت هایش دست پیدا کند. هنرمندان را تشویق می کند که به زیبایی دست یابند، همسایه ها را به اجتماع بدل می کند، به روانشناسان و جامعه شناسان درک اهدا می کند و به دانشمندان کمک می کند تا به حقیقت دست یابند.

پادشاهی ها نقاشی های بزرگی تولید کردند اما دموکراسی به شهروندان می آموزد تا هنر خود را به عمل تبدیل کنند، انگیزه های خلاقانه خود را در جهان اطراف به واقعیت بدل کنند. «دموکراسی فکر است اما فکری که به زندگی و عمل مربوط است. شهروندان دموکرات تنها رویاپرداز نیستند آنها متفکرانی هستند که در شورا شهر هستند.» مان نقل قولی از فیلسوفی به نام برگسون را می آورد: «عمل در مقام مردان تفکر، تفکر در مقام مردان عمل.»

در دوران مان، به مانند دوران ما، دموکراسی دشمنان خود را داشت و چشم انداز ترسناک بود. مان استدلال کرد که دشمنان دموکراسی به فاشیست ها و تفنگ هایشان محدود نمی شود. دشمنان دموکراسی از مبلغان و پدیداورندگان پروپاگاندا همه کسانی هستند که به طور عمد به تنزل جامعه دامن می زنند. صاحبان قدرت و زور با قلدری و از طریق اوباش می خواهند تا تفکرات خود را جا بیندازند. «این تحقبرها دلیلی محکم دارد، نقض و مقابله با حقیقت به سود قدرت و منافع دولت» مان به دموکراسی ایمان داشت و این ایمان بود که پیروزی دموکراسی را از نظر او محقق می کرد. «من اعتماد دارم که پیروزی دموکراسی تضمین شده است.»

بازسازی به معنای اصلاح است. او خواستار اصلاحات اقتصادی و سیاسی است که در خدمت بشریت و انسانیت خواهد بود و انسانیت به خودی خود به معنی خدمت به ایده آل هاست که به زندگی معنا خواهد بخشید. سهم بزرگ مان در این جا این است که به ما یادآوری می کند که دموکراسی تنها درباره سیاست نیست. بلکه درباره درگیری روزمره برای بهتر و بهتر شدن و مقاومت در برابر سطحی گرایی روزمره است. دموکرات هایی مانند مان هستند که می توانند تصویری بزرگ از شکوفایی انسانیت ارائه دهند. آنها الهام بخش بزرگی برای زندگی هستند.

منبع: نیویورک تایمز/ مترجم: روزبه آرش