تاریخ تکرار می شود

پیتر سینگر

دیپلماسی ایرانی: آیا باید تجمع های اعتراضی نئونازی ها و سفیدپوستان برتر پندار را با خشونت پاسخ گفت؟ این سوال پس از رویدادهای غم انگیز شارلوتزویل، در روز 12 آگوست مطرح شد. برترپنداران سفیدپوست در تجمعی اعتراضی به خیابان ها آمدند. یک تجمع ضد نژادپرستانه نیز ایجاد شد و اعضای دو گروه در خیابان با یکدیگر درگیر شدند. جیمز فیلدز، یک ملی گرای سفید پوستی، با ماشین با سرعت از روی گروه معترض ضد نژادپرستی رد شد. در این جریان یک نفر کشته شده و 19 نفر زخمی شدند.

دونالد ترامپ، در کنفرانس مطبوعاتی پس از این واقعه گفت که "هر دو طرف" به خاطر آنچه اتفاق افتاده است مقصر هستند. برابر دانستن آشکار نژادپرستان و معترضین آنها از سوی ترامپ، به شدت محکوم شد. مشخصا نمی توان دو گروه نئونازی و سفیدپوستان برتر پندار را با مخالفین نژاد پرستی یکی دانست، اما سخنان ترامپ را می توان به نحوی ملایم تر نیز تفسیر کرد.

ترامپ به جای یکسان دانستن دو گروه نژادپرست و ضد نژادپرست، رفتار خشونت آمیز این دو گروه را محکوم کرد. اگر بخواهیم از او طرفداری کنیم، باید عنوان کنیم که او گفت "برخی از افراد مخالف نژادپرستی باتوم به دست به خیابان آمدند و باتوم ها را در هوا تکان می دادند. آیا این کار آنان ایرادی ندارد؟ به نظر من که دارد."

این صحبت ها البته این واقعیت را نادیده می گیرد که یکی از سفیدپوستان برتر پندار از ماشین خود به جای یک سلاح استفاده می کند و اقدامی که او انجام داد، قابل مقایسه با رفتار گروه دیگر نبود.

اما روزنامه نیویورک تایمز سخنان ترامپ را مبنی بر استفاده از باتوم از سوی گروه مخالف تایید کرده و خبر از گروه رو به رشدی به نام "آنتیفا" می دهد که از سرواژه های آنتی فاشیست گرفته شده است و آماده جنگ با چوب و لگد با نئونازی ها هستند. در مصاحبه های انجام شده، اعضای این گروه گفته اند که "اکنون زمان جنگ است" و استفاده از خشونت برای متوقف کردن برتر پنداران کار غیر اخلاقی نیست چرا که آنان در حال حاضر به نفرت پراکنی علیه اقلیت ها مشغول بوده و حملات خشونت آمیز انجام داده اند.

نیویورک تایمز با فعالان ضد نژاد پرستانه که خشونت را رد می کنند نیز مصاحبه کرده است. این گروه ها حامی نافرمانی مدنی مانند رفتار جنبش حقوق بشر به رهبری مارتین لوتر کینگ در دهه 50 و 60 هستند. در مقابل، آنتیفا اعتقاد دارد که نژادپرستان و ملی گرایان سفید پوست منطق ندارند و تلاش برای متقاعد کردن آنان بدون استفاده از نیروی فیزیکی بی فایده است.

باید اعتراف کرد که فعالان آنتیفا در خصوص بی منطق بودن متعصبان نژادپرستانه درست می گویند. اما حتی اگر برخی از آنان نیز رفتاری عاقلانه داشته باشند، با دیدن تصاویر خشونت بار گروه ضد نژادپرستی که با باتوم حمله می کنند و بطری های پر شده با ادرار را به سمت مخالفان پرتاب می کنند، به سمت گروه ضد نژاد پرستی گرایش پیدا نخواهند کرد.

چنین تصاویری بیش از هر چیز دیگر، این ایده را بیان می کند که ضد نژادپرستان، اوباشانی هستند که به دنبال جنگ هستند. اگر مقاومت بدون خشونت باشد، بیشتر نشان دهنده یک تعهد اخلاقی برای ایجاد جامعه بهتر و غیر نژادپرستانه است.

مقاومت خشونت آمیز به ویژه در ایالات متحده که مردم اجازه حمل اسلحه دارند خطرناک است.

برخی از فعالان آنتیفا، منشا جنبش را گروه هایی که در دهه های 1920 و 1930 علیه فاشیست ها مبارزه می کردند، دانستند. در آلمان، نازی های اس آ پیش از به قدرت رسیدن هیتلر، یهودیان و مخالفان سیاسی را به باد کتک گرفته و گاه تا سر حد مرگ می زدند. چپ گرایان برای دفاع از خود، شبه نظامیانی را به استخدام در می آوردند.

در نتیجه خشونت خیابانی تشدید شد و قانون و نظم در حال فروپاشی بود. بسیاری معتقد بودند که برای احیای نظم و ثبات نیاز به یک مشت آهنین است. مشت آهنین همان تصویری بود که هیتلر قصد نشان دادن آن را داشت. همه می دانیم که این تراژدی چطور پیش رفت.

آیا فکر نمی کنیم که شاید تاریخ دوباره تکرار شود؟ یکی از فعالان آنتیفا می گوید: "اگر عقب نشینی کنیم، به آنان اجازه ایجاد جنبشی را خواهیم داد که هدف نهایی اش نسل کشی است. اما اگر چنین باشد، باید برای مقابله با آن، به دنبال روش بهتری نسبت به تاکتیکی که به وضوح در آلمان شکست خورده است باشیم."

منبع : پراجکت سیندیکیت / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33