رهبری اروپا به جای خروج از اتحادیه

نویسنده: گوردون براون

دیپلماسی ایرانی: آیا بریتانیا می تواند خود را با جزئی از اروپا بودن تطبیق دهد؟ اگر تیترهای اخیر روزنامه های بریتانیایی در مورد همه پرسی بیست و سوم ژوئن در مورد تداوم عضویت در اتحادیه اروپا را چراغ راه قرار دهیم، پاسخ به این سوال منفی است.

حامیان خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا بر پایه ترس از مهاجران فراری و خطرات احتمالی آنها برای جامعه، گرد هم جمع شده اند. در مقابل کسانی که خواهان ابقای عضویت بریتانیا در اتحادیه هستند، ترسی دیگر را برجسته می کنند؛ از دست دادن موقعیت های شغلی که وابسته به تجارت در اروپا هستند.

طرح بی وقفه شعارها در حمایت از یکی از این دو دیدگاه، جهان بینی های متعارضی را به وجود آورده است. رجزخوانی های حامیان ترک اتحادیه یادآور دان کرک در 1940 است. ملتی که همواره انزوا را انتخاب کرده و ترجیح می داد که مستقل از اروپا عمل کند.

در مقام نظریه، حامیان ابقا در اتحادیه خواهان بریتانیای دیگری هستند: آنها بریتانیایی را می خواهند که ذهنی بین المللی داشته و در مسائل بیرونی درگیر شود. اما حزب محافظه کار در مورد این موضوع به دو بخش تقسیم شده و بسیاری از سخنگوهای برجسته آن از سوی رسانه هایی که به دیده تردید به اروپا می نگرند مورد حمله قرار گرفته اند. در نتیجه به نظر می رسد که آنها اغلب حامی رویکردی میانه و بریتانیایی نیمه جدا- نیمه پیوسته از اتحادیه اروپا هستند. هنوز فاصله زیادی تا رویکرد مثبت، اصولی و پیشرونده نسبت به اتحادیه اروپا وجود دارد.

مباحث مثبت تیزترین تیرهای کمان حامیان ابقای بریتانیا در اتحادیه هستند. مواجه شدن با خواسته ها و نیازهای مردم بریتانیا در قرن بیست و یکم مستلزم رها کردن گذشته و درک این واقعیت است که جهان معاصر با جهانی شدن تعریف می شود و آینده سرشار از فرصت های بی بدیل است. وابستگی متقابل فزاینده نیاز به همکاری های بین المللی بیشتر را نشان می دهد و این همان چیزی است که اتحادیه اروپا ارائه می دهد.

از آنجایی که حامیان خروج از اتحادیه، جهانی شدن را به مثابه یک بار و مسئولیت می بینند همه تلاش خود را به کار می برند تا انزوا را برگزینند. یکی از نظرسنجی های اخیر نشان می دهد که 43 درصد از مردم به خروج از اتحادیه اروپا ولو به قیمت تبعات منفی مالی رای مثبت می دهند و تنها 23درصد حاضر به رای مثبت به خروج از اتحادیه در ازای تبعات منفی مالی و اقتصادی نیستند.

در جهانی که به شکلی فزاینده همگرا و توام از وابستگی متقابل خواهد بود، هر کشوری باید به توازن صحیح میان استقلال ملی مورد نظر خود و همکاری بین المللی که لازمه پیشرفت است، بیندیشد.

بریتانیا نباید میان دو گزینه مطلق استقلال کامل که ارزش همکاری با همسایگان را زیر سوال می برد و همگرایی کامل در فرادولت اروپا که اهمیت هویت ملی را انکار می کند، یکی را انتخاب کند.

موضوع به موضوع، راهی به سوی جلو وجود دارد که می تواند هم اروپا و هم بریتانیا را دموکراتیک تر، رقابتی تر و مسئول تر کند. اگر بتوانیم نشان دهیم که این فرصت، عدالت و امنیت در اروپا ارتقا خواهد یافت و ما می توانیم رهبر اصلاح دستور کار اتحادیه اروپا باشیم، احتمال ایجاد اجماع در میان مردم وجود دارد.

در زمینه اقتصادی، با ایجاد توازن میان استقلال و همگرایی بریتانیا می تواند 500 هزار فرصت شغلی جدید طی دهه آتی ایجاد کند. از آنجایی که انگلیس خود را با سیستم یورو هماهنگ نکرده است، بریتانیا توانسته استقلال خود را در تنظیم نرخ بهره حفظ کند. اما همگرایی در بازار واحد اروپا دستاوردهای واضحی از نظر نرخ رشد و اشتغال به همراه داشته است.

اصلاحات اقتصادی تنها آغاز کار است. بریتانیا باید از دستور کاری دفاع کند که با سوالات پیرامون کارایی انرژی، مالیات منصفانه و امنیت مواجه می شود.

دستور کار بریتانیا برای اصلاح اروپا باید شجاعانه و دوراندیشانه باشد و ابعاد اجتماعی را از بازار واحد و تعمیق همکاری های اروپایی در پژوهش های علمی تفکیک کند. با پذیرش این واقعیت که همکاری نسبت به انزوا دستاوردهای بیشتری دارد، این طرح باید دستورکاری برای ریاست بریتانیا بر اتحادیه اروپا در 2017 باشد.

منبع: پراجکت سیندیکیت / ترجمه: تحریریه دیپلماسی ایرانی / 25