کیهان: مگر سال ۹۰ یا ۹۲ تحریم نبودیم؟ آن زمان دلار چند بود و الان چند است؟

کیهان نوشت: لغزش ها وعبرت های گذشته در توافق، یک مسئله است و اصرار بر تکرار همان اشتباهات در ابعادی جدید، مسئله نگران کننده تری است. ما اکنون بیش از 4-5 سال گذشته، نگران آینده هستیم؛ همان که یک اقتصاددان حامی اما منتقد شده دولت از آن به عنوان «آینده فروشی دولت» یاد کرد. جریان سیاسی- رسانه ای بزک کننده شیطان بزرگ، اکنون به جای اظهار شرمندگی یا دست کم، نشان دادن عزم برای جبران خطا، اصرار بر شبهه افکنی و غبارآلود کردن فضا دارد و همین، شک برانگیز می شود که درباره بزک آمریکا و توافق با او، فقط اشتباه می کردند یا ماموریت داشته اند پوست خربزه زیر پای دولت بگذارند؟

انسان متاسف می شود وقتی به یاد می آورد که می گفتند «مدیریت ما، مدیریت ژنرال هاست نه گروهبان ها»، «من دیپلمات و حقوقدانم، سرهنگ نیستم»، «مردم نوکر نمی خواهند، مدیر کاربلد می خواهند». یک سال قبل (27 اردیبهشت 96) آقای روحانی در اردبیل گفت «بابا جمعه تموم میشه و شنبه میاد. چه جور آب و صابون بیاریم، رویتان را بشوریم؟... کاسبان تحریم! ناراحتید که تحریم ها رفت؟ تحریم ها دیگر بر نمی گردد. شما می خواهید مذاکره کنید؟ شما زبان مذاکره با دنیا را بلد نیستید».

یک دغدغه مهم این است که برخی دولتمردان در این 27 ماهه پس از اجرای برجام و حتی در چند ماه اخیر، تصور کردند چون توافق کرده اند، بنابراین دشمن آتش بس جنگ اقتصادی داده است؛ حال آنکه دشمن به تدریج در طول همین دوره در حال دور زدن یکایک تعهدات خود درباره برداشتن تحریم های هواپیمایی و نفتی و بانکی و مالی بوده است. اتلاف وقت دوباره با اروپا چنین تداعی می کند که هنوز هم برخی سیاسیون از خواب زدگی و رویااندیشی منصرف نشده اند.

اگر وزارت خارجه آمریکا در پیشانی جنگ دیپلماتیک با ما قرار داشت، اما در خدمت نقشه اتاق جنگ اقتصادی در وزارت خزانه داری عمل می کرد و عملیات فریب را برعهده داشت. در حالی که دولت خیال می کرد راه رونق اقتصادی، توافق با دشمن است، وزارت خارجه و وزارت خزانه داری آمریکا سرگرم تشدید تحریم ها بودند اما این طرف به غلط و دروغ ادعا می شد سایه جنگ را از سر کشور برداشتیم! متاسفانه جنگ جاری و روبه تشدید اقتصادی دشمن- به اعتبار فریب برجامی- آتش بس و دوران صلح و مشارکت و همکاری پنداشته شد. به خاطر دیپلماسی زدگی و غلبه این نگاه بسیط که با توافق محض و بدون حمایت از تولید داخلی و مدیریت واردات می توان به رونق رسید، از کارکرد ستاد اقتصادی غفلت شد. در اصل در برابر وزارت خزانه داری (جنگ) آمریکا، این طرف ستاد اقتصادی دولت، طفیلی دیپلماسی التماسی و راهبرد «واردات چشم پرکن»! قرار گرفت.

می گویند اگر برجام از بین برود، فروش نفت ما را تحریم می کنند و درآمدهای ما پایین می آید. مگر سال 90 یا 92 تحریم نبودیم؟ آن زمان دلار چند بود و الان چند است؟ چرا نرخ دلار از 3300 تومان به 6200 تومان صعود کرد؟ دولت ادعا می کرد درآمدهایش با برجام دو برابر شد و دو برابر نفت فروخت. از طرف دیگر، قیمت نفت هم که به نسبت سال 92 افزایش یافت و کم نشد. همچنین دولت اعلام می کرد تحریم های مالی و بانکی برداشته شده و درآمدهای ارزی به کشور می آید.

با این همه، چرا در سال 96 و 97 که باید میوه برجام را می خوردیم، با چالش در بازار ارز و تبعات اقتصادی آن مواجه شدیم؟ مشکل اصلی بیش از آنکه واقعی باشد، روانی و نتیجه مجال دادن به دشمن و بازوهای رسانه ای آن برای مهندسی و شرطی سازی افکارعمومی و حتی تصورات برخی تصمیم سازان و تصمیم گیران است.