حسرت‌های قابله داعش

فرادید| رقه، سوریه- "سمیرا النصر" قابله ای است که در طول چهل سال فعالیت هزاران کودک را به دنیا آورد. اما می گوید همه آن ها با تجربه ای که دو سال پیش به عنوان قابله دست چین داعش داشت، متفاوت است.

چند دقیقه پس از تولد نوزاد یک زوج ترک (یک داعشی و همسر جوانش)، سعی کردند لباس نظامی کوچکی که از قبل آماده شده بود را به تنش کنند. پدر نوزاد باافتخار گفت که پسرش به یک ستیزه جو تبدیل خواهد شد. سمیرا اعتراض کرد و پدر نوزاد را متقاعد کرد تا از آن لباس استفاده نکند زیرا جنس پارچه برای پوست ظریف کودک مناسب نیست.

سمیرای 66 ساله یکی از میلیون ها نفری است که تحت حکومت خشن و ظالم داعش در سوریه و عراق زندگی کرد، اما شاهد جنبه ای از نزاع طلبی و خشونت بود که شاید کمتر کسی از آن اطلاع داشت. او را وادار می کردند فرزندان خانواده های داعشی را به دنیا بیاورد. بدین ترتیب او در خصوصی ترین لحظات زندگی منزوی آن ها حضور داشت که آن را بسیار عجیب و مضحک توصیف می کند.

اندکی پس از اشغال رقه در سال 2014 و تعیین شهر به عنوان پایتخت خلافت، سمیرا مسئول به دنیا آوردن "بچه شیرهای خلافت" شد و در تمام ساعات شبانه روز با او تماس می گرفتند. در طول سه سالی که مردان مسلح او را به خانه های داعشی ها (که اکثرشان خارجی بودند) می بردند، او دچار ترس، خشم و درماندگی می شد. دیگر از شادی و غروری که از تولد یک نسل از کودکان رقه تجربه کرد بود، خبری نبود.

سمیرا درباره ستیزه جویان و همسرانشان گفت: "آن ها هیچ احترامی برای حرفه ما قائل نبودند.با من مثل برده رفتار می کردند.  به محض آنکه کودکشان متولد می شد، مرا بیرون می انداختند."

فرزندان "خلافت" نیز مانند برده ها بودند. آن ها در فیلم های تبلیغاتی داعش شخصیت های اصلی و کلیدی بودند که معمولاً کودکان اروپایی، آسیایی و آفریقایی را در حال مطالعه تعالیم اسلامی داعش یا آموزش استفاده از اسلحه نشان می داد. تعدادی دیگر از ویدئوها نیز پسران نوجوان را در حال اعدام دشمنان یا کفار نشان می داد.

سمیرا از تعاملات شخصی پدر مادرهای داعشی فهمید که معمولاً خشن هستند، اما گاهی نیز آرام و مهربان اند.

بیشتر زنان جوان از مادر شدن خوشحال بودند. آن ها سعی داشتند حتی قبل از بریدن بند ناف به فرزندانشان شیر دهد که به نظر سمیرا کار نادرستی است، اما در جوامع غربی هرروز بیشتر رایج می شود. زنان کودکانشان را به سینه فشار می داند و با کلمات عربی دعا می خواندند.

اما شوهرها قوانین سختی اعمال می کردند. آن ها اجازه نمی دادند سمیرا به همسرهایشان مسکن بدهند. سمیرا گفت که بعضی زن ها بیش از ده ساعت درد می کشیدند: این زن ها درد زیادی را تحمل می کردند و من اجازه نداشتم به آن ها مسکن بدهم."

مردها معتقد بودند که دارو سنت های دینی را نقض می کند و زن را از پاداشی که خدا در ازای رنج کشیدن به او می دهد، محروم می کند. زن ها نیز مطیعانه قبول می کردند.

اما سمیرا معتقد بود مردها می ترسیدند او زن هایشان را مسموم کند و به همین دلیل این بهانه ها را می آوردند. سمیرا برایشان احساس تأسف می کرد: "آن ها به داروی غریبه ها اعتماد نداشتند. حتی نمی گذاشتند به زن هایشان یک لیوان آب بدهم، مگر اینکه خودشان آن را می ریختند."

زن ها در حین تحمل درد گفته های شوهرهایشان از پاداش های زندگی پس از مرگ را تکرار می کردند. سمیرا ادای آن ها را با لهجه غلیظ عربی و صدای بلند درمی آورد و چشم های آبی روشنش از خنده پر از اشک می شد.

اما اکثر خاطراتی که از تولد کودکان داعشی دارد توأم از خشم و ناراحتی است. رفتاری که با او داشتند تحقیرکننده بود. سمیرا صورت لطیف و مهربانی دارد و آرام راه می رود. اما زن پرافتخار و مغروری است که کارش را خوب بلد است و همیشه از دیگران عزت و احترام دیده است. همچنین زبان تندوتیزی دارد و عادت داشته به دیگران دستور بدهد، نه دستور بگیرد.

بر روی دیوار خانه اش تابلویی آویزان کرده که حرفه اش را تبلیغ می کند. بر روی تابلو نامی که به آن شهرت دارد نوشته شده: ام العلا. یعنی مادر علا. او پس از به دنیا آوردن پسری که بعدها در رقه پزشک شد، به این نام شهرت یافت. جای سه گلوله روی تابلو دیده می شود که نشانه نبرد شدید سال گذشته میان نیروهای ائتلاف و داعشی ها است.

سمیرا سعی دارد بی گناهی خود در همکاری با داعشی ها را اثبات کنند. او می گوید در ابتدا سعی کرده مقاومت کند، اما عواقب عدم همکاری خیلی زود مشخص شد: زندان و یا حتی اعدام در میدان شهر.

شوهر سمیرا که معلمی بازنشسته و سر به کتاب است، چند روز به زندان افتاد. او سعی کرد میان پلیس اخلاقی داعش و همسایه ای که قوانین سرسخت آن ها را اجرا نکرده بود، مداخله کند. سمیرا گفت: "چه انتخاب دیگری داشتم؟ مجبور بودم برخلاف میلم این کار را انجام دهم، حتی بااینکه برایم به شدت منزجرکننده بود. مجبور بودم به آن ها کمک کنم."

خدمات بهداشتی زایشگاه ها در دولت سوریه رایگان بود. اما مقامات داعش این خدمات را پولی کردند تا درآمد شهر نوظهور خود را افزایش دهند. آن ها برای زایمان طبیعی نزدیک به بیست دلار و برای سزارین پنجاه دلار هزینه دریافت می کردند.

اما ستیزه جویان یک مشکل بزرگ روبرو بودند. به پزشکان و پرستاران محلی اعتماد نداشتند و حاضر نبودند همسرانشان را به دست آن ها بسپارند. زیرا می ترسیدند زن ها و نوزادانشان توسط کارکنان بیمارستان مسموم شوند.

پس ازآنکه داعش در اواخر سال 2014 قدرتش در رقه را تحکیم کرد، سمیرا و همسرش فهمیدند که ستیزه جویان دارند همسایه کرد آن ها را از خانه اش بیرون می کنند. به جای او مردی اهل کنیا به همراه همسر، سه پسر بزرگ و عروس آلمانی اش در خانه ساکن شدند. خبر پیچید که او یکی از مدیران داعش ملقب به "ابو ولید" است و مسئول امور بیوه هایی است که شوهرهایشان در جنگ کشته می شوند.

طولی نکشید که ابو ولید خودش را معرفی کرد. او متوجه تابلوی جلوی منزل سمیرا شد و از او دعوت کرد به خانه اش برود. سمیرا دعوتش را رد کرد و گفت به دلیل ناتوانی و پیری دیگر فعالیت نمی کند. ابو ولید که مسلح بود حرف هایش را باور نکرد و همچنان اصرار داشت سمیرا به خانه اش برود. سمیرا درآنجا با زنان باردار زیادی دیدار کرد که از ملیت های بسیار متنوعی بودند: تونسی، سعودی، مصری، سومالی، مرکشی، ایرلندی، فرانسوی، آلمانی، روسی، ترک، قفقازی، آفریقایی و دیگر ملیت هایی که نمی توانست آن ها را تشخیص دهد.

از زنان سوری بسیار شگفت زده شد. جوانترینشان 13 سال و مسن ترین 15 سال سن داشت. سمیرا در طی سه سال فعالیتش فهمید که همسران سوری هرگز بیش از هجده سال سن ندارند. این نشان می داد که چگونه حاکمان جدید رقه که اغلب خارجی بودند، مردم محلی را غارت کردند و مورد استثمار قرار دادند.

سمیرا درباره ستیزه جویان گفت: "آن ها آدم نبودند، موجودات دیگری بودند." سمیرا به یاد ندارند دقیقا چند نوزاد را در دوران اشغال داعش به دنیا آورد، تنها می داند که تعدادشان زیاد بود و همیشه امیدوار بود هر کدام از آن ها آخری باشند. حتی آخرین نوزاد را به خوبی به خاطر ندارد.

در روزهای آخر نبرد برای اخراج ستیزه جویان، او را به خانه یک داعشی اهل سومالی و همسر یمنی اش بردند. زن نزدیک به زایمان بود و زخمی در سرش داشت که خونریزی می کرد. مرد داعشی توضیح داد که سوار بر موتور با سرعت بالا از حملات هوایی نیروهای ائتلاف فرار می کردند و همسرش از پشت موتور افتاد. شوهر از سمیرا خواست نوزاد را به دنیا آورد، اما اجازه نداد زخم سرش را مداوا کند.

سمیرا گفت که اخیرا زیاد به دورانی که قابله داعش بود فکر می کند و به جنبه اخلاقی کارهایش می اندیشد. ازیک طرف می داند که مجبور بوده با آن ها همکاری کند و هرکسی نیز جای او بود همین کار را می کرد. همچنین، در خود یک تعهد اخلاقی حس می کرد تا به کودکان بی گناه و ناتوان کمک کند. اما از طرفی دیگر، فکر میکند که با تسلیم شدن در برابر ستیزه جویان و نجات از مجازات و حتی مرگ، خداوند او را به عذاب و مجازات بزرگی دچار می کند.

چند روز قبل از تولد چهل سالگی (در ماه اکتبر)، پسرش علا در طول حملات هوایی به شهر رفت تا به زخمی ها کمک کند. سمیرا به پسرش التماس کرد که نرود، اما علا گفت به عنوان یک پزشک برایش شرم آور است که به زخمی ها کمک نکند.

ساختمانی که علا در آن مشغول مداوای زخمی ها بود مورد اصابت بمب قرار گرفت و او کشته شد.

سمیرا که از غم پسرش گریه می کرد گفت: "قلب من از بی عدالتی سیاه است و درد در اعماق وجودم رخنه کرد."