ژنرال ها امریکا را از دست ترامپ نجات می دهند؟

دیپلماسی ایرانی: ژنرال ها بر ایالات متحده به اسم دونالد ترامپ حکومت می کنند، ژنرال هایی که ترامپ خودش آنها را برای بعضی از مناصب دولت انتخاب کرد. آنها تلاش می کنند سیاست های امریکا را آن طور که برای ملت امریکا مفید است پیش ببرند و آن را از گزند تاجر سابق و فعلی که رئیس جمهوری امریکا شده، دور کنند.

از جمله این ژنرال ها می توان به هربرت مک مستر، مشاور امنیت ملی، جیمز متیس، وزیر دفاع و جان کیلی، رئیس کارکنان کاخ سفید اشاره کرد. وجود این ژنرال ها مرا به یاد چیزی می اندازد که درباره قدرت ژنرال ها در سیاست امریکا بعد از جنگ جهانی دوم خوانده ایم، مثال بارز آن، دوایت آیزنهاور، فرمانده نیروهای هم پیمان در اروپا در خلال جنگ است.  

الآن ژنرال ها در کشوری دموکراتیک که پیشگام در حقوق بشر است، به قدرت بازگشته اند، اما بازگشته اند تا چه کنند؟ آنها در سیاست کارکشته تر هستند و می خواهند جلوی رئیس جمهور را بگیرند، باید وضعیتی که دونالد ترامپ در کاخ سفید به وجود آورده است، تغییر کند.

در این چارچوب ستاره جیمز متیس، که ژنرال بازنشسته نیروهای مارینز، یا نیروهای فعال در پایگاه های دریایی امریکاست، بالا رفته است، او با سیاست های رئیس جمهور مخالفت کرده و علنا علیه او موضع گرفته است. ترامپ در حساب توئیتر خود نوشته بود که رویارویی با کره شمالی را به گونه ای «جواب خواهیم داد که نتواند پاسخ دهد.» سپس متیس با سونگ یونگ – مو، وزیر دفاع کره جنوبی در پنتاگون دیدار کرد و گفت: «ما چندان از راه های حل دیپلماتیک دور نیستیم.» به نظر می رسد وزیر دفاع و رئیس جمهوری مواضعی کاملا متغایر از دو جنس متفاوت دارند، گویی نیروهای مسلح برای خود تصمیماتی می گیرد که رئیس جمهور دستور به منع آنها می گیرد. متیس «کمیته کارشناسان» تشکیل داده و درباره چگونگی اجرای سیاست ها توصیه می دهد.  

یاران اسرائیل در مدیاها و کنگره از ژنرال ها فراتر می روند، آنها این را درک می کنند که نمی توانند با آنها دربیفتند برای همین روی وزیر امور خارجه، رکس تیلرسون تمرکز کرده اند، «گناه» حقیقی تیلرسون این است که از یک شرکت نفتی بزرگ به اسم اکسون موبیل آمده و خاورمیانه را خوب می شناسد.

من تیلرسون را بهتر از یاران اسرائیل و جامعه صهیونیستی و لیکودهای مدیای امریکایی می دانم. مدیاهایی که به هیچ چیز جز مواضع مشخص وزیر در قبال اسرائیل اشاره نمی کنند برای این که او می تواند خوب آنها را مفتضح کند، آنها نسبت به توانایی های او برای سامان دادن به وزارت امور خارجه تردید می کنند، در حالی که فراموش می کنند که رئیس جمهور بودجه آن را یک سوم کاهش داده است. شکایتی را از یک استاد امریکایی درباره تیلرسون خواندم که می گفت او از اعضای کمیته امور خارجی در امور دولت کمک نمی گیرد. نمی خواهم این استاد امریکایی را به چیزی متهم کنم، اما می گویم که لیکودی های امریکا می خواهند دست نشانده اسرائیل در وزارت امور خارجه به جای یک شهروند امریکایی که برای منافع کشورش نه منافع دولتی اشغالگر، قاتل و جنایتکار کار می کند، بر سر کار باشد.

کنگره، که خودش کنست اسرائیل با نامی دیگر است، رئیس جمهور را وادار کرد که کمک های نظامی به مصر را که سالانه بیش از 1.3 میلیارد دلار است کاهش دهد در حالی که کمک ها به اسرائیل تروریست که 3.1 میلیارد دلار بود را به 3.8 میلیارد دلار افزایش داد. لیکودی ها در یکی از سرمقاله های «واشنگتن پست» می گویند که مواضع رئیس جمهور ترامپ واکنش مناسبی است به قلع و قمع فعالان حقوق بشر در مصر. در حالی که فراموش می کنند اسرائیل میلیون ها فلسطینی را در سرزمین تاریخی شان قلع و قمع می کند، در حالی که صاحب سرزمین هستند و اسرائیل کذب و دروغی بیش نیست که هیچ اثری از آن در سرزمین ما نبوده است.

در جریان انتخابات ریاست جمهوری امریکا مثل بعضی از افراد خانواده ام که شناسنامه امریکایی دارند به هیلاری کلینتون تمایل داشتم. ترامپ برای ما میلیاردری بود که از پرداخت مالیات ها فرار کرده بود و رقیب خود را «هیلاری متقلب» صدا می کرد، در حالی که خودش در راس متقلبین و بزرگترین آنهاست، اما کلینتون به هیچ وجه در طول تبلیغات انتخاباتی اش چنین توصیفی از او نکرد. در جایی خواندم او در حالی که بدنش می لرزید در سنت لوئیس در تلویزیون ظاهر شد و می خواست از مردم امریکا بپرسد، چه می خواهید؟

در نهم این ماه کتاب جدید هیلاری کلینتون درباره تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری امریکا با عنوان «چه اتفاقی افتاد» منتشر می شود. در جایی خواندم او به ترامپ آن طور که مستحق آن است جواب می دهد، با وجود این که زمان از دست رفته است. در حالی که می بایست کلینتون تک تک مواد کتاب را در جریان انتخابات ریاست جمهوری امریکا بیان می کرد.

منبع: الحیات / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11

انتشار اولیه: سه شنبه 21 شهریور 1396 / انتشار مجدد: چهارشنبه 29 شهریور 1396