نقشه مخفی آمریکا برای نجات یافتن از آخرالزمان

۳۰ فروردین ۱۳۹۶ | ۲۱:۱۷ کد : ۱۹۶۸۴۷۴ سرخط اخبار

فایل های افشاشده ی سازمان سیا خبر از برنامه های دولت ترامپ برای رویارویی با یک جنگ هسته ای ناگهانی را می دهند.

به گزارش فرارو به نقل از فارین پالیسی، در میان بزرگ ترین معضلات سیاست خارجی که جیمی کارتر با آن ها روبرو بود، یک مورد وجود دارد که هرگز به طور علنی فاش نشد، اما در شرایط فعلی اهمیت زیادی یافته است. این فایل ها درباره جنگ هسته ای است و اینکه چگونه آمریکا می تواند از آن جان سالم به در ببرد. تصمیمات کارتر محرمانه باقی ماند. اما اسناد تازه فاش شده از سیا به همراه آرشیوهای چندین رئیس جمهور پیشین، پنجره جدیدی به روی نحوه آمادگی کاخ سفید برای آخرالزمان قریب الوقوع باز می کند.

در دنیای امروز این آخرالزمان ممکن است توسط برخی کشورهای مجهز به سلاح هسته ای مانند کره شمالی و پاکستان آغاز شود. در دوران کارتر نگرانی تنها حول محور اتحاد جماهیر شوروی می چرخید. آن زمان بود که طراحان نظامیِ آمریکا و شوروی برای دست وپنجه نرم کردن با یک امر غیرقابل تصور خود را آماده کردند: زیر پای گذاشتن قوانین "تخریب حتمی متقابل" (که از سال 1950 نظم جهانی را برقرار کرده بود) و آماده سازی برای نجات یافتن از یک جنگ هسته ای تمام عیار.

کارتر و اعضای کاخ سفید به سؤالات جزئی تری علاقه مند بودند. اگر ریاست جمهوری پس از جنگ هسته ای نجات پیدا نکند، ازآن پس چه باید بکند؟ چگونه می توان فرمانده ارشد کشور را شناسایی کرد؟ چه کسی او را شناسایی می کند؟ چگونه سه هدف مهم ریاست جمهوری را انجام خواهد داد: به عنوان رئیس اجرایی دولت، رئیس دولت و فرمانده کل نیروهای مسلح؟

پاسخ کارتر در قالب "دستورهای ریاست جمهوری 58" و در آخرین ماه های ریاست جمهوری اش صادر شد. رونالد ریگان نیز این برنامه ها را در دستور ریاست جمهوری خود در سال 1983 اصلاح کرد. محتوای این دستورها تداوم برنامه های دولت است که تا دولت کنونی دونالد ترامپ ادامه داشته است. این برنامه ها هزینه های چند میلیارد دلاری داشته اند و همواره آهن ربایی برای نظریه پردازان توطئه در سراسر جهان بوده اند.

در ادامه نگاهی اجمالی به چگونگیِ توسعه ی برخی از مهم ترین اسرار امنیت ملی آمریکا می اندازیم و بررسی می کنیم که چگونه دولت ترامپ و یا دولت های پیشین او برای نجات از آخرالزمان برنامه ریزی کرده اند.

زمانی که کارتر به ریاست جمهوری رسید، شوروی آمادگی برای جنگ هسته ای را آغاز کرده بود. شوروی برنامه آمادگی بسیار گسترده ای داشت: صدها و شاید هم هزاران پناه گاه زیرزمینی و برنامه های گسترده دولتی.

آمریکا هم فردی به نام "ری دربی" را داشت. دربی که در سال 1935 در "آیووا" به دنیا آمده بود، به یکی از کارشناسان برتر وزارت دفاع در بخش آمادگی فوری در مواقع اضطراری تبدیل شد. او در اروپا رهبری برنامه های آموزشی غیرنظامیان در سراسر ناتو و آموزش واحدهای جذب و مقاومت برای رؤیایی با حملات را بر عهده داشت. در آمریکا هم مسئولیت برنامه های گسترده دولتی درزمینهٔ دفاع در برابر حملات هسته ای، بیولوژیکی و شیمیایی را بر عهده داشت. طرح استاندارد پایگاه های هسته ای آمریکا در مواقع خطر را نیز او پیاده کرد. در زمان آغاز ریاست جمهوری کارتر در سال 1977، مسئول آموزش و عملیات در "آژانس آمادگی فدرال" (FPA) بود.

در آن زمان، سازمان فدرال برای رویارویی با فجایعی مانند جنگ هسته ای از هر آژانس فدرال می خواست تأسیسات زیرزمینی مختص به خود را طراحی کرده و توسعه دهند (برنامه اضطراری فدرال شماره D). در مواقع اضطراری، دولت از مقرهای زیرزمینی جنگ را اداره می کند. اما اکثر آژانس ها این مسئولیت را جدی نگرفتند.

FPA از دربی خواست بر اجرای طرح D نظارت کند. دربی فهمید که آژانس ها در پیاده سازی و اجرای این طرح سهل انگاری کرده اند. این غفلت و سهل انگاری به دلیل فاصله گرفتن از عصر بحران هسته ای بود. به جز فعالیت های کوتاهی که به دلیل بحران موشکی کوبا آغاز شد و در طی آن شش مرکز برای جابجایی دولت فدرال در سراسر آمریکا ساخته شد، فعالیت چشمگیر دیگری به ویژه برای دفاع از جامعه مدنی صورت نگرفته بود.

دولت فدرال حاضر بود برای ارتقای سلاح ها هزینه کند، اما هدف حفاظت از مردم و حفظ جان آن ها در حملات هسته ای نبود. در دهه 1970، بسیاری از آژانس های هسته ای کاربر روی برنامه های عملیاتی پس از فاجعه را متوقف کردند، زیرا تصور می شد سازمان های فدرال که در نام خود کلمات "آمادگی" و یا "بسیج" را دارند این وظایف را تماماً بر عهده می گیرند.

دربی فهمید که مشکل فراتر از تأمین بودجه است. مردم آمریکا در نظرسنجی ها خواستار یک برنامه دفاع مدنی بودند. اما در دوران صلح زندگی می کردند و دیگر اهمیتی به پیشبرد این برنامه نمی دادند. احتمالاً فرض می کردند که دولت برنامه بزرگی در دست دارد که در صورت حمله از سوی شوروی از آن استفاده خواهد کرد. در آن سال ها مردم به شیرینی و آسایش پس از تنش زدایی تن داده بودند و دولتمردان نیز بر اجرای طرح های اضطراری اصرار نمی کردند.

مسئله پیچیده دیگری وجود نداشت: ارتش برای حفاظت از کشور در جنگ هسته ای، باید از یکی از خط قرمزهای خود عبور می کرد و درگیرِ مسائل امنیت داخلی می شد. پس از آغاز جنگ هسته ای، باید حکومت نظامی اعلام شود و برای مدیریت توزیع منابع به ارتش قدرت های فوق العاده ای اعطا شود. اما دولت فرض کرد که قبل از آغاز جنگ واقعی هم به نوعی حکومت نظامی نیاز است. دولت برنامه ریخت که به محض قرار گرفتن کشور در معرض یک جنگ قریب الوقوع، مردم و به ویژه کسانی که نزدیک به موقعیت های نظامی استراتژیک زندگی می کنند را نقل مکان کند. سیاست مداران می دانستند این کار به درجه بالایی از اجبار و حتی زور نیاز دارد. ارتش و سیاستمداران دوست نداشتند درباره این سناریو صحبت کنند. بنابراین طرح ها و برنامه ها محرمانه ماند تا توجه عموم مردم به آن جلب نشود.

پس خود اعضای دولت چه خواهند شد؟ در مواقع اضطراری یا تغییر وضعیت ساختار دفاع، ستاد مشترک ارتش به 50 نفر از مقامات دستور جابه جایی خواهد داد. دولت مرکزی تأسیسات ویژه ای در بالای کوهی در ایالت ویرجینیا دارد که کادری از مقامات ارشد اجرایی ازآنجا جنگ هسته ای را اداره خواهند کرد. دیگر مقرها در حالت آماده باش در "مریلند"، "مارتینزبرگ" و "مرکز عملیات اضطراری در مونت وتر" در ایالت ویرجینیا قرار دارند.

اما اگر فرض کنیم امکان حمل ونقل هوایی وجود داشته باشد، تنها برای انتقال یک سوم مقامات دولتی هلیکوپتر وجود دارد. حتی آن دسته از مقاماتی که بتوانند خود را به یکی از مقرها برسانند، امکان برقراری ارتباط با سازمان های فدرال، دیگر دولت ها و مردم آمریکا در هاله ای از ابهام است.

بسیاری از رهبران سیاسی آمریکا پیشنهادهای جنگی و مخفی شدن در پناهگاه های مخفیِ زیرزمینی به دور از خانواده ها و مردم عادی آمریکا را اهانت آمیز خواندند.

نقشه مخفی آمریکا برای نجات یافتن از آخرالزمان

تصویری از تاسیسات "مونت وتر" در ویرجینیا

زمانی که جیمی کارتر رئیس جمهور شد، آمریکا سالانه کمتر از 100 میلیون دلار صرفِ امور دفاعی و نزدیک به 30 میلیارد دلار صرف نگهداری و به روزرسانی سلاح های هسته ای می کرد. کنگره طرح دفاع غیرنظامی را تصویب کرده بود، اما برای تأمین بودجه آن اقدام خاصی صورت نگرفته بود. پس از جان اف کندی، کارتر اولین رئیس جمهوری بود که توجه ویژه ای به این مسئله کرد. در سپتامبر سال 1978، کارتر اعلام کرد دفاع غیرنظامی بخشی از برنامه های استراتژیک کشور است. زیرا کشوری که مردمش در برابر حملات هسته ای آسیب پذیر باشند، نسبت به تهدیدهای هسته ای دشمنان آسیب پذیرتر خواهد بود.

در ابتدا بودجه دفاع غیرنظامی کشور اندکی افزایش یافت. اما برخی تحقیقات نشان می دهند دفاع غیرنظامی کشور تا چه حد ضعیف شده بود. پناهگاه های به جامانده از سال های 1950 منسوخ شده بودند و نیاز به مرمت و جایگزینی داشتند. آژانس ها به دستورهای اجرایی برای بهبود اوضاع بی توجهی می کردند. هیچ قانونی برای نحوه تخلیه جمعیت زیاد مردم وضع نشد که یکی از ارکان مهم برنامه دفاع نظامی محسوب می شود. تمرینات نظامی به جدیت دنبال نمی شد. این تحقیقات سبب شد راه برای تنظیم سیاست های جدید باز شود.

با اعتراضات پنتاگون، کارتر بالاخره تداوم برنامه دفاع غیرنظامی در یکی از آژانس ها را تأیید و هدف بلند پروازانه ای برایشان تعیین کرد: در یک حمله هسته ای همه جانبه، حداقل 80 درصد از جمعیت کشور باید نجات پیدا کنند، و این هدف باید با بودجه ای کمتر از 250 میلیون دلار در سال تحقق یابد.

در 19 ژوئن 1979، "آژانس مدیریت بحران فدرال" (FEMA) تأسیس شد. کارتر قدرت مدیر این سازمان را افزایش داد و شورای امنیت ملی و پنتاگون را مسئول نظارت بر آمادگی دفاع غیرنظامی کشور کرد.

این تغییرات برای دربی مانند تحقق یک رویای شیرین بود. FEMA عهده دار نظارت بر تداوم برنامه های FPA می شد، و خود دربی نیز مسئول کنترل تأسیسات ویژه "مونت وتر". بودجه تأسیسات افزایش می یافت و دربی مسئول حفظ ذخایر و منابع و همچنین بازسازی دولت پس از جنگ هسته ای می شد.

در همین حال، کاخ سفید بر روی سخت ترین چالش متمرکز بود: ایجاد مکانیسمی برای روسای جمهور بعدی تا طرح ها را در هنگام و بعد از جنگ هسته ای اجرا کنند. در اوایل ریاست جمهوری کارتر، "هیو کارتر" مدیر دفتر نظامی کاخ سفید گروه کوچکی تشکیل داد تا طرح اضطراری کاخ سفید، اسناد محرمانه درباره نحوه نقل مکان رئیس جمهور، و نحوه جایگزینی رئیس جمهور در صورت مرگ وی را بررسی کنند. شخصی به نام "اودوم" پس از بررسی روش های ارائه شده، آن ها را ابتدایی و فاقد هرگونه خلاقیت خواند.

در یکی از یادداشت های کاخ سفید اشاره شده بود که در روزهای عادی ارتباط میان پنتاگون و دیگر تأسیسات اضطراری "رضایت بخش" است. اما در جریان جنگ یا اختلال داخلی ارتباطات "رضایت بخش" کفایت نخواهد کرد. مطمئناً در جریان جنگ هسته ای این تأسیسات "حفاظت کمی" ارائه خواهند داد و اگر بازماندگانی برجای بمانند، پس از مدت کمی آن ها نیز شناسایی خواهند شد.

این بدان معنا بود که یک ستاد فرماندهی ثابت جوابگو نخواهد بود. گزینه پیش رو ساخت یک ستاد فرماندهی متحرک بود. اما کاخ سفید نمی توانست در یک حمله ناگهانی، رئیس جمهور را با هواپیما از خطر دور کند. حتی اگر موفق به انجام این کار می شدند، بازهم نمی توانستند از افراد اطراف رئیس جمهور اطمینان کامل داشته باشند.

نقشه مخفی آمریکا برای نجات یافتن از آخرالزمان

دست نوشته های "اودوم" درباره انتقال دولت

بنابراین تیم اودوم لیستی از الزامات تهیه کردند. اولین کار شناسایی و احراز هویت رئیس جمهور واقعی و جانشین او بود. جزئیات این مرحله از کار فوق محرمانه و سری است.

دومین اقدام: هر یک از تیم ها باید به جانشین رئیس جمهور در اجرای سه وظیفه اصلی کمک کند: فرمانده کل قوا، رئیس دولت، مدیر اجرایی. این تیم باید با دیگر گروه های باقی مانده ارتباط بگیرد و آن ها را شناسایی کند. باید با پنتاگون و یا عناصر بازمانده آن برای اجرای طرح جنگ هسته ای صحبت کنند. باید با دولت های محلی و ایالتی نیز در ارتباط باشند. مهم تر از همه، این تیم 50 نفره باید آمادگی عملکرد مستقل و بدون کمک خارجی به مدت 6 ماه را داشته باشند.

اودوم اطلاعات زیادی از دیگر مراحل نداده است. احتمالاً از آژانس ها درخواست می شود موقعیت و توانایی خود برای اجرای برخی دستورات اجرایی مخفی را اعلام کنند. این دستورات تا به امروز محرمانه مانده است. اما برخی اسناد فاش شده خبر از این اقدامات می دهند: بازسازی کنگره، فراهم کردن شرایط برای بسیج منابع کشور، درخواست برای بسیج نیروهای ذخیره و غیرنظامی.

کنگره چگونه بازسازی می شود؟ چه نوع منابعی بسیج می شوند؟ چه کسانی برای کمک به دولت فراخوانده می شوند؟ هنوز کسی نمی داند.

اما این را می دانیم. زمانی که تغییرات کارتر در اواخر دهه 1980 تصویب شد، سیا یک سازمان مخفیِ مختص به خود راه به نام "دفتر پشتیبانی اطلاعات اضطراری ملی" راه اندازی کرد تا از تمام شاخه های سازمان سیا اطلاعات ورودی دریافت و گروه های پشتیبانی سه نفره ایجاد کند.

از اسناد بودجه می دانیم که این سازمان ها برای گروه های پشتیبانی درخواست بودجه بیشتر کردند. پنتاگون کاربر روی مراکز فرماندهی متحرک را آغاز کرد و نیروی هوایی پهنای باند الکترومغناطیس هواپیماها را برای ارتباط با ماهواره ها افزایش داد. می دانیم که جانشین رئیس جمهور به مونت وتر خواهد رفت تا تمام شاخه ها دولت را گرد هم آورد.

برنامه های نجات در شرایط اضطراری از زمان جیمی کارتر بسیار پیشرفته تر شده اند. می توانیم مطمئن باشیم که جانشینان رئیس جمهور چیزی فراتر از نام رمز شناسایی و تأیید خواهند شد. اما خطراتی که می توانند احتمال استفاده از این طرح ها را بیشتر کنند، ازآنچه تصور می کنیم نزدیک تر و جدی تر هستند.

منبع: فارین پالیسی

کلید واژه ها: کارتر جنگ هسته ای پنتاگون


( ۲۷ )

نظر شما :